Σαράντα ἡμέρες μετά τήν Ἀνάστασή Του, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς. Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα γεγονός ἱστορικό. Τόν εἶδαν νά ἀνέρχεται πάρα πολλοί ἄνθρωποι, οἱ ἕνδεκα μαθητές του, ἡ Θεοτόκος, οἱ ὑπόλοιποι ἑβδομήκοντα μαθητές του καί πάρα πολλοί ἄλλοι. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἀναφέρει στήν πρός Κορινθίους ἐπιστολή, γιά ἕνα πλῆθος πεντακοσίων καί πλέον ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἦταν παρόντες ἐκείνη τή στιγμή. Τόν εἶδαν, λοιπόν, ὅλοι αὐτοί.
Γιά ἀρκετή ὥρα πρίν τό γεγονός, εὑρισκόμενοι στό ὄρος τῶν ἐλαιῶν, συζητοῦσαν ὅλοι αὐτοί μέ τόν Ἰησοῦ καί τόν ρωτοῦσαν διάφορα. Κάποια στιγμή τόν βλέπουν νά ἀνέρχεται στόν οὐρανό εὐλογώντας τους. Ταυτόχρονα ἐμφανίζονται δύο ἄγγελοι, οἱ ὁποῖοι ἐπιβεβαιώνουν τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου στόν οὐρανό καί τούς λέγουν: «ὅπως τόν εἴδατε νά ἀνέρχεται, ἔτσι θά ξαναέρθει ἐδῶ πάλι στή γῆ».
Τό γεγονός τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ὑπερφυσικό καί καταπληκτικό! Θά ἤθελα νά βλέπαμε, μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, ποιό ἄραγε εἶναι τό κέρδος καί ποιές οἱ ἐπιπτώσεις σέ μᾶς τούς ἀνθρώπους, καί ποιά συμπεράσματα θά μπορούσαμε νά βγάλουμε ἀπό αὐτήν τήν ἔνδοξη καί μεγαλειώδη πράξη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Κατ’ ἀρχάς μέ τήν Ἀνάληψη πιστοποιεῖται ὅτι, ἡ ἀποστολή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο εἶναι ἀπό τό Θεό. Αὐτό εἶχε ἀμφισβητηθεῖ ἐκεῖνα τά χρόνια τότε ἀπό τούς Ἑβραίους. Δέν τόν δέχθηκαν ὡς ἀπεσταλμένο ἀπό τόν Θεό. Ἀκόμη ἀμφισβητήθηκε καί ἀπό πολλούς ἄλλους, ἀνά τούς αἰῶνες, μέχρι σήμερα. Ἐδῶ, ὅμως, μέ τήν Ἀνάληψη, ἀποδεικνύεται, ἀλλά καί ἐπικυρώνεται ὡς ἐπισφράγισμα ὅτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ Πατρός! Ἄν ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦταν πλάνος ἤ ψεύστης ἤ σφετεριστής τῆς θεότητας, (εἶπε ὅτι εἶναι Θεός) θά ἔπρεπε νά εἶναι στά βάθη τῆς κολάσεως. Ἀλλά ὅμως δέν εἶναι ἐκεῖ. Εἶναι ἀλλοῦ. Ἔχει τήν εὐδοκία τοῦ οὐρανοῦ. Ἀναστήθηκε καί τώρα ἀναλαμβάνεται στούς οὐρανούς, καταπλήσσοντας τούς πάντες. Καί αὐτό σημαίνει ὅτι, ὅλα ὅσα εἶπε ἦταν ἀλήθεια!
Ἐρωτοῦν πολλοί, γιατί ἀνῆλθε στόν οὐρανό; Ἡ ἀπάντηση εἶναι, ἀνῆλθε ἐκεῖ, ἀπ’ ὅπου ἦλθε. Ἀλλά καί κάτι ἄλλο σημαντικό. Ἀνῆλθε μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, γιά νά καταλάξει, δηλαδή, νά συμφιλιώσει, τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό μέ τούς ἀνθρώπους. Καί ὅταν ἐπῆλθε αὐτή ἡ καταλαγή, συμφιλίωση, τότε ἦρθε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο στήν γῆ. Εἶχε πεῖ κάποτε ὁ Ἰησοῦς, λίγο πρό τοῦ πάθους, ὅταν ἀποχαιρετοῦσε τούς μαθητές του: «Συμφέρει ἐγώ νά φύγω, γιατί ἄν δέν φύγω, δέν θά ἔλθει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο σέ σᾶς». Καί ἀνερχόμενος ὁ Ἰησοῦς στόν Θεό, ἦλθε τό Ἅγιο Πνεῦμα στή γῆ πλουσιοπάροχα. Ἦρθε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καί φανέρωσε τήν Ἐκκλησία! Καί παραμένει στήν Ἐκκλησία!
Ἀκόμη, ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀνέβηκε στόν οὐρανό μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, γιά μία ὀντολογική μεσιτεία. Οἱ μεσιτεῖες τῆς Θεοτόκου καί ὅλων τῶν Ἁγίων δέν εἶναι ὀντολογικές, ἐνῶ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ὀντολογική. Δηλαδή, χωρίς νά πεῖ τίποτα στόν Θεό, καί μόνο ἡ παρουσία τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς του, ἡ ὁποία δέν ἁμάρτησε καί εἶναι ἁγιασμένη, εἶναι μία πραγματική μεσιτεία ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος δέν ἁμάρτησε, καί ὁ Θεός τώρα, βλέπει τόν νέο Ἀδάμ, τόν Ἰησοῦ Χριστό, καί ἀγαπᾶ τούς ἀνθρώπους, καί τούς συγχωρεῖ, καί τούς σώζει. Τούς βλέπει ὅλους ὡς φίλους.
Ὁ Χριστός, ἐπίσης, ἀνερχόταν εὐλογώντας τούς παρόντες. Αὐτή ἡ στάση του δείχνει τό ἀρχιερατικό του ἀξίωμα. Καί ἀπό ἐκεῖ, ἀπ’ τόν οὐρανό, εὐλογεῖ πάντοτε τήν Ἐκκλησία του. Ἡ στάση αὐτή παραμένει ἡ ἴδια στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Νά μήν τό ξεχνᾶμε αὐτό. Ἀπό ἐκεῖ πού κάθεται ἡ ἀνθρώπινη φύση στά δεξιά τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἐκεῖ πού βρίσκεται, δηλαδή, στήν εὐδοκία τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀπό ἐκεῖ συνεχῶς μᾶς εὐλογεῖ.
Καί κάτι ἄλλο πολύ σπουδαῖο. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Πρόδρομος ὁ δικός μας πρός τόν οὐρανό. Προοδοποίησε, ἄνοιξε δηλαδή τόν δρόμο τόν δικό μας, γιά τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν Ἀνάληψή του εἰσέρχεται στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἡ κτιστή ἀνθρώπινη φύση του, τήν ὁποία προσέλαβε στά σπλάχνα τῆς Θεοτόκου. Στό τέλος τῆς Ἱστορίας, θά γίνει ἡ Ἀνάσταση ὅλων τῶν νεκρῶν, δυνάμει τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τό σῶμα πού θά πάρουμε, θά εἶναι πνευματικό καί δέν θά ὑπόκειται στούς βιολογικούς νόμους, δυνάμει τοῦ σώματος τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ. Θά ἀναληφθοῦμε μέ τά ἀναστημένα ἄφθαρτα σώματά μας κι ἐμεῖς στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δυνάμει τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ!
Ἀνοίγει, λοιπόν, ὁ Χριστός τό δρόμο πρός τόν οὐρανό, γιά νά ἀνέλθει αὐτό τό καινούργιο σῶμα μας, στόν οὐρανό, (αὐτό τό παλιό πού εἴχαμε ὅταν ζούσαμε, τό ὁποῖο θά ἀνακαινισθεῖ). Τό σῶμα μας θά εἶναι «αὐτό ἀλλά οὐκ αὐτό», ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Θά ἔχει νέες διαστάσεις, πνευματικές, γιά νά εἴμαστε πάντοτε στόν οὐρανό μαζί μέ τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος σταυρώθηκε, θάφτηκε, ἀναστήθηκε, ἀναλήφθηκε!
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Πρόδρομος τῆς σωτηρίας μας, εἶναι ἡ σωτηρία μας. Εἶναι ἡ ὁδός, ἀλλά εἶναι καί ὁ σκοπός. Ἄλλωστε μᾶς τό εἶπε: «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός, τό φῶς τοῦ κόσμου, ἡ ζωή»!
Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἕνεκα τῆς παχύτητας, ἕνεκα τῆς ἁμαρτωλότητας, ἕνεκα τῆς θνητότητας, ἦταν ἀδύνατο νά ἀνεβεῖ στόν οὐρανό. Κι ὅμως, ὁ Κύριος ἔγινε ἡ ὁδός, γιά νά ἀνεβοῦμε ἐμεῖς στόν οὐρανό ἄφθαρτοι καί ἀθάνατοι καί αἰώνιοι.
Ὅλα αὐτά εἶναι οἱ συνέπειες καί οἱ ἐπιπτώσεις καί τό κέρδος ἀπό τό καταπληκτικό αὐτό γεγονός τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Χριστός, λοιπόν, εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, ἡ ὁδός μας, ἡ σωτηρία μας. Εἶναι τό πᾶν! Πῶς νά τόν εὐλογήσουμε; Πῶς νά τόν δοξολογήσουμε; Πῶς νά τόν εὐχαριστήσουμε;
Ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός μένει εὐχαριστημένος, ἀρκεῖ νά τοῦ ποῦμε τό «ναί» στή σωτηρία, πού μᾶς ἔδωσε!
Νά πιστέψουμε στό Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέ ὅλη τήν συνέπεια τῆς πίστεως καί νά συμμορφώσουμε τό νοῦ καί τήν καρδιά καί τήν ζωή μας σύμφωνα μέ τό θέλημά Του!
Μέ τήν εὐχή νά πιστέψουμε στό Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ,
ὁ πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου
